รอยรักในแรงสาป

"ข้าขอให้เจ้าทุกข์ทรมาร ขอให้เจ้าอย่าได้เจอรักแท้ ขอให้เจ้าโดดเดี่ยวเดียวดาย จะตายก็ไม่ตาย ขอให้ความรักของเจ้าไม่สมหวังและขอให้เจ้าจงอยู่กับคำสาปนี้จนกว่าข้าจะเป็นคนปลดปล่อยเจ้า​  นราวดี"

"ฮือๆๆๆๆๆไม่น่ะเจ้าคะ"

"ไม่!!!!!!!..................."

ราม ชายหนุ่มในวัย 25 ตกใจตื่นพร้อมกับความฝันที่คอยตามหลอกหลอนเค้ามานาน แต่ถึงจะนานแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยชินกับมันเลยสักครั้ง 

"เฮ้อ ช่วงนี้ฝันบ่อยจังวะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วเธอเป็นใคร นราวดี" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วก็ต้องสลัดความคิดทิ้งไปเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังมาจากโต๊ะที่อยู่หัวเตียง กดปิดนาฬิกาแล้วลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าหัองน้ำจัดการธุระส่วนตัว เสร็จแล้วเดินลงมาชั้นล่างของบ้าน

"บริษัทเป็นยังไงบ้าง" ถามน้องสาวที่ทำหน้าที่ดูแลบริษัทต่อจากตัวเองหลังจากที่วางมือแต่มีเข้าไปดูบ้าง

"ก็ดีค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง" หันมาตอบพี่สาวด้วยใบหน้ายิ้ม

"พี่บอกแล้วว่าเธอทำได้ เธอเก่งอยู่แล้ว" พูดชมน้องสาวคนเดียวด้วยสายตาภูมิใจ

"กว่าจะได้ก็หนักเอาการเหมือนกันน่ะคะพี่โฉม นี่ถ้าหลานเรียนบริหารแล้วมาช่วยงานบริษัท น้องว่าบริษัทเราคงจะดีกว่านี้" บ่นน้อยใจให้กับหลานชายที่ไม่ยอมเรียนสายงานที่เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัว

"ปีนี้หลานก็เรียนจบแล้วนิ ใช่มั่ยค่ะ" หันไปถามพี่สาวที่กำลังปอกผลไม้

"ใช่จ้ะ" 

"ทำไมตารามถึงสนใจเกี่ยวกับเมืองเก่าเมืองโบราณก็ไม่รู้น่ะคะ พิใลเห็นชอบมาตั้งแต่เด็ก ไม่คิดว่าโตขึ้นแล้วหลานจะยังสนใจอยู่ บอกให้เรียนบริหารก็ไม่ยอม จะได้มาช่วยงานที่บริษัท"​

"เมื่อถึงเวลาเค้าจะรู้เอง ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว"จู๋ๆโฉมฉายก็นึกถึงคำพูดของพระที่เธอเคารพนับถือ

"พิใล" เรียกน้องสาวด้วยน้ำเสียงกังวล

"คะ?" หันไปตามเสียงเรียกของพี่สาว

"จำเรื่องที่หลวงตาบอกเราเมื่อ15 ปีก่อนได้มั้ย"

15 ปีก่อน

"เราจะไปไหนกันครับแม่" เสียงเด็กชายหน้าตาน่ารักเอ๋ยถามแม่ขณะกำลังเดินไปขึ้นรถ

"เราจะไปทำบุญให้คุณพ่อกันจ้ะ รามอยากไปมั้ยลูก" หันมาถามลูกชายที่ยืนถือถุงขนมอยู่ในมือ

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของพ่อเค้า ฉันจะพาเค้าไปทำบุญทุกปี

"อยากครับ รามคิดถึงพ่อ" พูดจบแววตาเด็กน้อยก็เศร้าลงทันที

"รามครับ" เรียกชื่อลูกชายแล้วเดินมานั่งลงพร้อมจับที่ใหล่ลูกชายเบาๆ"

"คุณพ่อก็อยู่กับเราตลอดนี่ครับ" เด็กน้อยทำหน้าสงสัยกับคำพูดของแม่โฉมฉายยกยิ้มขึ้นให้กับความใสซื่อของลูกชาย 

"อยู่ตรงนี้ใงครับ" พูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของลูกชาย รามยิ้มตอบเหมือนเข้าใจที่แม่บอก

"ไปครับ เราไปรับน้าพิใลแล้วไปหาคุณพ่อกัน"

"ครับ" ตอบรับแม่แล้วเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง

หลังจากทำบุญเสร็จโฉมฉายก็เกิดความสงสัย

"พี่โฉมค่ะ ทำไมหลวงพ่อมองหลาน  แบบนั้นล่ะคะ" กระซิบถามพี่สาวเมื่อเห็นความผิดปกติตรงหน้า

คงไม่ใช่แค่เธอเสียแล้วที่สงสัย

"มีอะไรรึเปล่าคะหลวงพ่อ" ไม่รอช้าถามหลวงพ่อที่นั่งมองลูกชายตัวเองที่นั่งเล่นของเล่นอยู่

"เมื่อถึงเวลาโยมก็จะรู้เอง ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว" โฉมฉายขมวดคิ้วหันมองหน้าพิใลพร้อมกับเก็บความสงสัยใว้ 

ปัจจุบัน

"มันถึงเวลาแล้วเหรอพี่" ถามพี่สาวที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด​​​​

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้ตารามฝันแปลกๆบ่อย หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายนะ" พูดกับตัวเองเบาๆแต่ในใจนั้นมีแต่ความกังวล

"คุยอะไรกันครับสาวๆสีหน้าเคร่ง เครียดเชียว" ถามผู้ใหญ่ที่นั่งคุยกันที่โต๊ะอาหาร

"แหม่ มาถึงก็ปากหวานเลยนะจ้ะหลานน้า" เอ๋ยทักหลานชายพร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู แล้วหันไปมองหน้าพี่สาว

"สวัสดีครับน้าพิใล"

"ใหว้พระเถอะจ้ะ"

ยกมือใหว้น้าสาวที่ผมรักและเคารพเหมือนแม่คนนึง หลังจากที่พ่อเสียก็มีน้าพิใลนี่แหละที่ช่วยดูแลผม เวลาแม่ไม่ว่างหรือไปทำงานผมจะอยู่กับน้าพิใล เมื่อก่อนแม่ทำงานหนักมาก วันนึงแทบจะไม่ค่อยเจอกันเลย จนเมื่อผมป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลแม่ก็สัญญากับผมว่าจะพยายามทำให้บริษัทกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจะวางมือให้น้าพิใลเป็นคนดูแลต่อ

"ว่าใงครับ ตกลงคุยรัยกันอยู่" ผมถามพลางหยิบผลไม้เข้าปาก

"ก็คุยไปเรื่อยตามประสาคนแก่แหละลูก แล้วนี่ลูกจะไปมหาลัยแล้วเหรอ" ถามลูกชายที่แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา

"ครับ ใกล้จะจบแล้ว มีหลายอย่างที่ต้องทำ"

"งั้น มา มากินข้าวต้มก่อนน้าเอามาฝาก นี่น้าทำเองเลยนะ เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย" พิใลพูดพร้อมกับจัดการตักข้าวให้หลานชาย

"นี่จ้ะ ทานเยอะๆน้า"

"ขอบคุณครับ" หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ออกจากบ้าน

"ไอ้รามทางนี้โวย" เคยกมือทักเพื่อนที่กำลังเดินมา

"ทำไมมาช้าจังวะ" 

"ช้าอะไรเหลืออีกตั้ง 10 นาที" ตอบเพื่อนพร้อมก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ​

"เออๆ ไปเร็วอาจารย์รออยู่"

"เดี่ยวไอ้เค แล้วไอ้โดมละ" ถามเพื่อนพร้อมกวาดสายตามองหาเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังมาไม่ครบ

"ช่างมันเหอะ กูโทรไปหลายสายไม่รับสงสัยยังไม่ตื่น เดี๋ยวมันตามมาเองแหละ ไอ้นุมึงจะนั่งอยู่อีกนานมั้ย แนน ออม ไปเร็ว!" แล้วทั้งหมดก็เดินตามเคออกไป

"เฮ้อ ใกล้จบกูว่าจะสบายที่ไหนได้ เหนื่อยว่ากว่าเดิมอีก"

"เหนื่อยฉิบหาย" โดมพูดเสริมพร้อมโยนสมุดลงบนโต๊ะ"

"พวกนายจนบ่นอะไรนักหนาอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะจบแล้ว จะเลิกบ่นได้ยัง บ่นอยู่ได้ รำคาญ!"

"แนน เธอหิวใช่มั่ย" นุถามเพื่อนที่อยู่ๆก็อารมณ์เสีย และไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้คนอย่างแนนอารมณ์เสียได้นอกจากเรื่องกิน

"นี่พวกนายยังไม่ชินอีกเหรอ" 

"ชินกับผีสิยายออม ไม่ชินโว้ย" โดมพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะด้วยท่าทางเซ็งๆ

"แล้วจะไปกินมั่ยข้าวอะ เร็ว! หิว!" พูดจบแนนก็เดินออกไปไม่รอให้เพื่อนพูดต่อ

"กูบอกแล้วว่ามันหิว" นุหันไปพูดกับเพื่อนที่ยืนมองแนนที่ดำลังเดินออกไป

"แล้วมึงอะไอ้ราม จะไปกินข้าวกับพวกกูมั่ย" ถามเพื่อนที่มัวแต่กดโทรศัพท์

"คงไม่ว่ะ แม่กูตามบอกว่ามีธุระ"

"เออ งั้นแยกกันตรงนี้ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย" แล้วเคก็เดินตามเพื่อนออกไป